Goodmorning Vietnam

Chào vrienden en familie,

Hier mijn eerste verhaal vanuit het bloedhete,chaotische , maar o zo indrukwekkende Vietnam. Het is vandaag zaterdag en ik zit heerlijk alleen in het huis, de rest hebben allemaal project maar voor mij is het weekend al aangebroken. Op zondag en maandag ben ik vrij maar ook veel tussen de projecten door. Ik kon nu nog even gebruik maken van iemands laptop maar die gaat bijna weg dus zal in vervolg naar internet cafés moeten. Ik zal nu even vertellen vanaf moment van vertrek.

Maandag 11 mei vertrokken om half 10 vanuit Amsterdam met Emirates naar Dubai. Super fijn vliegtuig met veel luxe waaronder het heerlijke eten en keuze uit 500 films. Om 06:00 plaatselijke tijd aangekomen waar ik met Nina verder zou vliegen naar Ho Chi Minh. In Dubai 3 uur moeten wachten dus dat viel erg mee, om 09:30 vlogen we verder en landden we 12 Mei in Ho Chi Minh. Hier werden we opgehaald door een taxi die ons naar het Lele hotel bracht. Deze man viel snel op met zijn bord met onze namen, maar lag lekker te dutten dus die moest even wakkergeschud worden.

De stad vonden we behoorlijk chaotisch,warm en druk, maar goed er wonen ook 8 miljoen mensen. In het hotel aangekomen meteen omgekleed en naar het dichtstbijzijnde markt te gaan om nog even te eten en toen ging het licht ook echt wel uit. Meteen kennisgemaakt met de ratten en kakkerlakken op straat, die overigens ook in ons huis te vinden zijn soms, geen ratten hoor ;).

De dag erna nog even door de stad gebanjerd maar het was zoo warm dat we snel de Subway ingegaan zijn en voor we het wisten ook alweer met de bus richting Can Tho moesten. Alles was geregeld voor ons alleen bijna niemand sprak Engels dus moesten we meteen ons vertrouwen geven en dat ging supergoed. Zelfs toen we in Can Tho kwamen,met een werkelijke ligbus, en een meneer vroeg of wij Nina en Evelien waren, vervolgens ons een bus aanwees en toe pleite was. Bus ging rijden en wij hadden geen idee waarheen, bleek het onze contactpersoon Phuong te zijn die voorging met de scooter. Want 90% heeft hier een scooter omdat een auto voor rijken is, net zoals dat mensen met een blanke huid hier status hebben.

Aangekomen in het huis konden we onze spullen droppen en nam hij ons mee door de stad en mochten we ons meteen per fiets tussen het verkeer gaan vervoeren. Ik had 1 geluk want mijn fiets moest langs de fietsenmaker dus mocht achterop de scooter verder. Het is echt gekkenhuis op de weg en iedereen toetert hier,maar dat is voornamelijk om te waarschuwen. Ik laat wel eens een filmpje zien zodat je het zelf kan aanschouwen. Ik weet btw niet of t lukt foto's te uploaden aangezien ze niet de nieuwste computers hier hebben.

Het huis is leuk, maar ook bloody hot dat er altijd wel ventilatoren aan moeten. Zelfs de muren worden warm van binnen. 's avonds kunnen we mooi op het dakterras afkoelen. Op dit moment zijn we met 7 personen, waarvan er over 2 week 3 weggaan. We hebben op zich een heerlijke plek hier. Can Tho is een stad met een miljoen inwoners maar is behalve de Floating Market niet toeristisch. Bijna niemand spreekt hier dan ook Engels en ook de menukaarten zijn niet in het Engels. Ook hier is overal Wifi dus vertalen lukt op die manier.

Donderdag waren we nog vrij maar hadden we toegezegd mee te doen met volleybaltoernooi bij de kerk wat tevens een project is. Bloody hot en toch nog vermoeid van de reis was dit best pittig. Mooie fietstocht door de rimboe moeten maken hiervoor. Het zijn zulke gammele fiesten dat Phuong elke maand een banden oppomp man en fietsenmaker betaald zodat we alleen maar zijn naam hoeven te vermelden en ze alles fixen. Nou dan weet je het wel

Vrijdag heb ik mijn eerste projecten gehad, Nip Cao en City Orphanage waarvan in de ochtend Engels geven aan 2 mensen met beperking die zelf spullen maken en dan verkopen. Hiervoor is Engels natuurlijk erg handig. Op zich ging het best goed, je hebt natuurlijk geen idee wat je moet verwachten. Ze hadden wel een boek maar waar ze gebleven waren was onbekend. Hier zal ik in de komende weken 3 x per week les aan geven. In de middag ging ik samen met Vera, Joep en Nina naar City Orphage, dit is een weeshuis waar mannen,vrouwen,kinderen en babies met of zonder beperking/ afwijking wonen. Dit was behoorlijk heftig en kan je van tevoren niet op voorbereiden. Eerst gingen we naar de mannen waarvoor we speelgoed mee brengen waar ze dan mee kunnen spelen een half uur. Er stonden alleen een paar bedden in de kamer zonder matras en de meesten lagen op de grond of onder het bed. Er waren mannen bij waar je totaal geen contact mee krijgt en die de verschrikkelijkste afwijking hebben. Die mensen liggen letterlijk te wachten tot ze dood gaan puur omdat er niet het geld en zorg voor is zoals wij dat kennen. Het is heel dubbel want die mensen worden afgestaan maar de mensen hier kunnen ook niet thuis voor ze zorgen.

Daarna gingen we helpen met het eten geven van de vrouwen. Die liggen op de grond omdat de meesten gewoon niet kunnen zitten, dat eten geven gaat dus niet zo snel. Maar wel fijn gevoel dat we die verpleging daarmee kunnen helpen. Met de kinderen gingen we spelen. Hier was een jongetje die veel indruk heeft gemaakt. Hij had een behoorlijke misvorming aan zijn gezicht maar was zo heerlijk vrolijk en leefde zich helemaal uit dat je dat niet eens meer zag. Want uiteindelijk gaan wij weer weg en zitten ze daar de rest van de dag dus hoe mooi is het dat we daar aan kunnen bijdragen. Ook hier zit weer een keerzijde aan natuurlijk. Alles zet je hier wel aan het denken. Heeft het zin dat ik hier ben, wat kan ik betekenen, hoe kan ik veranderingen aanbrengen. Uiteindelijk kan je er alleen maar zijn. Als laatste gingen we naar de baby's, en hier kreeg ik wel een brok van in mijn keel. Baby's van een paar weken die daar liggen, zo onschuldig en klein. Gelukkig worden er ook wel kinderen geadopteerd maar dat zijn natuurlijk vaak degene zonder beperking. De jongste baby's mogen we er niet uithalen, omdat ze al zo getraumatiseerd zijn. De oudere kindjes wel en de meeste hebben zulke vergroeiingen dat het best spannend is ze vast te houden. Ze liggen natuurlijk veel in dezelfde houding en worden niet gestimuleerd tot bewegen. Ook was er een meisje, zo schattig en verlegen die blijkt levend begraven te zijn. Uiteindelijk heb ik haar even op schoot kunnen hebben en glimlachte ze. T is zo heftig dat ik niet eens weet of ik dit allemaal moet schrijven, maar dit gaat je niet in de koude kleren zitten.

Ik heb nu weekend en we wilden naar het strand maar dat is 8 uur met de bus dus dat gaan we niet doen. We kunnen bij een hotel zwemmen voor 5 euro en daarna gaan we naar de bios en natuurlijk lekker eten. Maandag krijg ik het nieuwe rooster dus dan weet ik welke projecten ik volgende week heb. Ik heb het in ieder geval naar mijn zin, alleen het slapen wil nog niet zo. Dus de weken vliegen voorbij.

Dit was denk ik het langste verhaal, veel leesplezier en till next time